Οι πολιτικές για την εισαγωγή των τεχνολογιών της πληροφορίας και των επικοινωνιών στην εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες προωθούν, κατά τη ρητορική, την ισότητα των ευκαιριών ως προς την καλλιέργεια των ψηφιακών δεξιοτήτων που αποτελεί επένδυση στις σύγχρονες κοινωνίες της γνώσης και της παγκοσμιοποίησης. Πολυάριθμες έρευνες όμως δείχνουν ότι η εκπαίδευση δε μειώνει το «ψηφιακό χάσμα» ως προς τη χρήση των νέων τεχνολογιών και οξύνει τις προϋπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες. Η μελέτη, κατά συνέπεια, των σχετικών ζητημάτων δεν μπορεί να παραμείνει μονομερής και εστιασμένη σε θέματα της διδακτικής, αλλά χρειάζεται να διευρυνθεί και να αξιοποιήσει την πλούσια θεωρητική και εμπειρική παράδοση της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης.