Στο παρόν άρθρο, μέσα από μια θεωρητική προσέγγιση των MacLuhan και Luhmann υποστηρίζεται η θέση πως οι Νέες Τεχνολογίες και το Διαδίκτυο δημιουργούν συστημικές «αναταράξεις» στην εκπαίδευση -ως ένα κοινωνικό υποσύστημα- προς δύο κατευθύνσεις: α) τον τρόπο αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών στη διδασκαλία και β) την προστασία των νέων από παραβατικά περιεχόμενα. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στη δεύτερη κατεύθυνση, καθώς η εκπαίδευση καλείται να «καλύψει» το θέμα αυτό, δημιουργώντας συνέργειες με πολιτειακούς και νομοθετικούς θεσμούς. Η επιτυχής εκπλήρωση του έργου αυτού τίθεται στο γενικότερο πλαίσιο της εκπαιδευτικής πολιτικής της Ευρώπης, αναδιαμορφώνοντας παράλληλα τις υφιστάμενες εθνικές δομές. Σε σχέση με τους εκπαιδευτικούς της Πληροφορικής αυτό σημαίνει την απαγκίστρωση τους από τον τεχνολογικό και το λειτουργικό αλφαβητισμό καθώς επίσης και την αναγκαιότητα παιδαγωγικής κατάρτισης και επιμόρφωσης τους. Σε διαφορετική περίπτωση ενδεχομένως να αμφισβητηθεί η επάρκεια των εκπαιδευτικών της Πληροφορικής να εισάγει τους μαθητές στο ψηφιακό γραμματισμό, προπαντός όταν ο ψηφιακός γραμματισμός συνδέεται άμεσα με την ασφαλής πλοήγηση και θεωρείται υπό παιδαγωγικούς όρους (Παιδαγωγική ικανότητα και γραμματισμός στα Μέσα), τους οποίους εκείνη δε λαμβάνει υπόψη. Προφανώς η ανάπτυξη ενός παιδαγωγικού γραμματισμού και ικανότητας στα ψηφιακά Μέσα επεκτείνεται σε όλες τις κατηγορίες των εκπαιδευτικών.