Η Παγκόσμια Τράπεζα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, όντας ένας από τους ισχυρότερους φορείς στον χώρο της εκπαιδευτικής πολιτικής, έχει αναπροσαρμόσει τις προτάσεις της για τις νέες τεχνολογικές απαιτήσεις και προσδοκίες στο χώρο της εκπαίδευσης. Η παρούσα εργασία εξετάζει τις θέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας για τις ΤΠΕ (Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνιών) και τη συλλογή δεδομένων, οι οποίες προβάλλονται ως καθοριστικά εργαλεία για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή εκπαιδευτικών πολιτικών. Οι θέσεις αυτές παρουσιάζονται στο ιστορικό πλαίσιο προηγούμενων πολιτικών της, με στόχο την κατανόηση της εξέλιξής τους από τις πρώτες εκθέσεις που αναφέρονται στις νέες τεχνολογίες έως σήμερα. Η μεθοδολογική προσέγγιση βασίζεται στη συγκριτική ανάλυση κομβικών εκθέσεων της Τράπεζας και ορισμένων συνεργαζόμενων οργανισμών. Κεντρικό εύρημα αποτελεί η μετάβαση από την έμφαση στη φοίτηση και την εισαγωγή υπολογιστών στα σχολεία προς την ανάπτυξη δεξιοτήτων, τη δια βίου μάθηση και τον νέο ρόλο του δασκάλου ως διαμεσολαβητή στη σχέση μαθητή–ψηφιακού περιβάλλοντος. Παράλληλα, αναδεικνύεται η σημασία της ανάλυσης δεδομένων για την ενίσχυση της τεχνικής και θεσμικής υποδομής. Τέλος, συζητούνται κριτικές προσεγγίσεις σχετικά με τις θέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, ειδικά ως προς την ικανότητά τους να συμβάλουν στην αντιμετώπιση κοινωνικών ζητημάτων όπως οι ανισότητες και η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.