παρούσα μελέτη εξετάζει το πώς οι νηπιαγωγοί στην Ελλάδα ενσωματώνουν την Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) στις διδακτικές τους πρακτικές, με σκοπό την προώθηση της δημιουργικότητας, του διαλόγου και της κοινωνικής ευαισθησίας των παιδιών. Μέσα από την ανάλυση 60 διδακτικών σεναρίων, αναδεικνύονται πέντε αλληλοσυνδεόμενοι άξονες που διαμορφώνουν την παιδαγωγική πράξη: η πολυτροπική παραγωγή νοήματος, η κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη, η διεπιστημονική διερεύνηση, ο κριτικός αναστοχασμός και η ενεργός πολιτειότητα. Η έρευνα διαφοροποιείται από προσεγγίσεις που αντιμετωπίζουν την ΤΝ ως ένα απλό εργαλείο ανάπτυξης τεχνικών δεξιοτήτων, αναδεικνύοντας τη δυναμική της ως μέσο αφήγησης, συνεργατικού σχεδιασμού και σύνδεσης με κοινωνικά και πολιτισμικά ζητήματα. Το θεωρητικό της υπόβαθρο αντλείται από τη θεωρία των πολυγραμματισμών, το μοντέλο "Learning by Design" και τις κοινωνικοπολιτισμικές θεωρίες της μάθησης, τοποθετώντας το παιδί σε ρόλο ενεργού δημιουργού νοήματος και όχι παθητικού αποδέκτη γνώσης. Η μελέτη καταλήγει σε προτάσεις για τον ανασχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων της προσχολικής εκπαίδευσης, υποστηρίζοντας ότι η ενσωμάτωση της ΤΝ δεν θα πρέπει να περιορίζεται στην καλλιέργεια τεχνικών δεξιοτήτων, αλλά να στοχεύει στην ενίσχυση της ταυτότητας, της φωνής και της κριτικής σκέψης των παιδιών, ήδη από τις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης.