Η εργασία αυτή αναφέρεται στη χρήση νέων τεχνολογιών στο μάθημα της μουσικής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, με στόχο την αύξηση της συνεργατικότητας των μαθητών. Αρχικά, γίνεται μία περιγραφή των προσεγγίσεων της συνεργατικής μάθησης και υιοθετείται το μοντέλο της κοινωνικο-πολιτισμικής προσέγγισης. Στη συνέχεια, περιγράφονται τα ενδογενή συνεργατικά χαρακτηριστικά της μουσικής και αποκαλύπτεται ο διττός ρόλος τους, τόσο στη μαθησιακή όσο και στην κοινωνική ανάπτυξη των μαθητών. Με βάση την προσέγγιση αυτή, καθορίζεται ο ρόλος των νέων τεχνολογιών ως ένα μέσο παροχής αντικειμενικής μέτρησης της συνεργατικότητας των μαθητών κατά τη διάρκεια της μουσικής εκπαίδευσης, ώστε να παρέχει στο δάσκαλο ένα εργαλείο ευρύτερης αξιολόγησης αλλά και στο μαθητή ένα έναυσμα συμμετοχής σε ομάδες και συνεργασίες. Παρουσιάζονται τα αποτελέσματα μιας έρευνας για την καταγραφή της τρέχουσας κατάστασης στη μουσική διδασκαλία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα, από τα οποία προκύπτει η θετική αποδοχή και η εύκολη εξοικείωση των μαθητών με τις νέες τεχνολογίες κατά την εκπαιδευτική διαδικασία, παρ’ όλους τους αργούς ρυθμούς ανάπτυξης. Έτσι, προτείνεται ένα θεωρητικό μοντέλο ποσοτικής καταγραφής και επεξεργασίας των συνεργατικών αλληλεπιδράσεων των μαθητών που στηρίζεται, τόσο στη δομή ενός μουσικού παιχνιδιού, όσο και στην προηγμένη επεξεργασία των συνεργατικών δεδομένων, μέσω της ασαφούς λογικής. Τα χαρακτηριστικά, τα πλεονεκτήματα και οι επεκτάσεις του προτεινόμενου μοντέλου ολοκληρώνουν την εργασία.